یکی از مشکلات رایج در دیالوگ‌نویسی، تصنعی بودن دیالوگ‌هاست. تلاش می‌کنید حرف‌های کاراکترها منطقی و معقول باشد و البته طبیعی. درست مثل زندگی حقیقی. اما آخرسر می‌بینید دیالوگ‌ها خشک و نخراشیده از آب در می‌آیند. انگار که اندازۀ دهان کاراکتر

توجه: نکاتی که در این مقاله به آن‌ها اشاره شده نکاتی است که به‌عنوان یک جنایی‌نویس لازم است بیشتر مدنظر قرار بدهید. یک دیالوگ خوب چه می‌کند؟ دیالوگ عنصری است که اگر درست به‌کار برده شود می‌تواند تغییر زیادی در

هرداستانی یک یا چند کاراکتر دارد. افرادی که درگیر ماجرایی می‌شوند و عمل‌ها و تصمیم‌هایشان داستان را پیش می‌برد. هرکاراکتر نمایندۀ یک انسان است. انسانی که در جهان خود منحصربه‌فرد است. مجموعه‌ای از ویژگی‌ها که شخصیت یگانۀ او را می‌سازند.

فرض کنید مشغول خواندن داستانی هستید و کاراکتر اصلی فردی است که خودش دقیقاً نمی‌داند چه می‌خواهد یا برای رسیدن به خواسته‌اش هیچ تلاشی نمی‌کند. هرگاه بحث یا درگیری پیش می‌آید او کناره‌گیری می‌کند. با هیچ‌کس هم درمورد هدفش یا

من قصد دارم به یک نویسندۀ تمام و کمال تبدیل بشوم. اما موانعی بر سر راهم کمین کرده‌اند. گاه با شخصی درگیر می‌شوم، گاهی افکارم سد راه می‌شوند و گاهی نیروهای خارجی مانند جامعه ممکن است من را متوقف کنند.پس

همان‌طور که ته پاک‌کنیِ مداد را به نیش کشیده‌ام و خیره شده‌ام به صفحۀ خالی، ذهن نکبت‌زدۀ بی‌خلاقیتِ بی‌ایده‌ام را نفرین می‌کنم. ولی ایده چیست؟ اصل و ریشه‌اش کجاست؟ چه می‌شود که ایده‌ای کشف می‌کنیم؟ چطور یک ایده تبدیل به

مظنون در یک داستان جنایی همان کسی است که به چشم مجرم احتمالی به او نگاه می‌کنیم؛ ممکن است همان شخصی باشد که جرم داستانی را مرتکب شده، اما هنوز هیچ چیزی ثابت نشده. فقط اینکه ما براساس برخی مدارک

کلامی که میان کاراکترهای داستان ردوبدل می‌شود وظیفه‌ای بیش از ناطق نشان دادن کاراکترها برعهده دارد. دیالوگ اطلاعات لازم را به خواننده منتقل می‌کند. سرعت داستان را تغییر می‌دهد. به تعلیق و تنش دامن می‌زند و شخصیت‌ها را بهتر و