فرض کنید مشغول خواندن داستانی هستید که در آن اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد، کاراکترها حرفی نمی‌زنند و چیزی را هم دنبال نمی‌کنند و تلاش می‌کنند سر راه هم قرار نگیرند. در واقع هیچ برخورد یا احتمال برخوردی تا پایان داستان

یک هفته مانده به عید بلا بر سر هوشنگ نازل می‌شود. آن هم چه بلایی! اول این‌که دم عیدی رئیسشان عوض می‌شود، دوم این‌که باید به دستورات رئیس جدید چشم بگوید و این یعنی ترک عادت تک‌پری و به گردن

نیک و امی زوج جوانی هستند که هر دو شغلشان نویسندگی است. نیک روزنامه‌نگار است و امی برای یک مجلۀ روان‌شناسی آزمون طراحی می‌کند. بنا به تحولات دنیای نشر، هر دو با فاصلۀ نسبتاً کمی بی‌کار می‌شوند. نیک بعد از

فداکاری در نگاه شما چه معنایی دارد؟ عشق چه‌طور؟ وصال برای شما مهم‌تر است یا اطمینان از شادیِ قلبیِ معشوق؟ فداکاری مظنون x  کتابی است با موضمون عشق؛ البته عشقی که به خون آغشته است. فداکاری مظنون x نوشتۀ کیگو

آخرین دکه تا تهران یک جنایی_عاشقانۀ ایرانی است که توسط مهام میقانی نوشته شده است. در این داستان با کارآگاه نقیبی روبه‌رو می‌شویم. کارآگاهی که در دو داستان دیگر میقانی، به نام‌های کسی را که در سیدخندان نمی‌کشند و پروندۀ

وقتی می‌فهمد نویسنده‌ام سری تکان می‌دهد و می‌گوید: «چی می‌نویسی؟»لبخند کوچکی روی لبم می‌نشانم و می‌گویم: «داستان جنایی.»سری تکان می‌دهد و می‌گوید: «خوبه ها! فقط بهتر نیست بری سراغ یه چیز ملایم‌تر؟»در جوابش سری تکان می‌دهم و به سکوتی که

تا به حال برایتان پیش آمده در خواب، متوجه شوید در حال تجربۀ رؤیا هستید؟ راستش چندباری این اتفاق برایم افتاده. یک وقت‌هایی متوجه می‌شوم چیزی که در حال تجربه کردنش هستم به قدری غریب است که نمی‌تواند حقیقی باشد.

در ارتباط با آدم‌ها، یکی از اولین چیزهایی که نظرمان را جلب می‌کند، کلام فرد است. او چگونه حرف می‌زند؟ چه مدلی برای حرف زدن دارد؟ از چه کلماتی استفاده می‌کند؟ آیا لهجه‌ای دارد؟ کلام آدم‌ها می‌تواند به‌اندازۀ ظاهر، حرکات

نظر شما در مورد قاتل‌ها چیست؟ خاصه قاتل‌هایی که در عوض پول آدم می‌کشند. هیولاهایی خون‌آشام؟ آدم‌نماهایی بی‌رحم؟ روانی‌هایی که از ریختن خون و چشیدن اشک قربانی لذت می‌برند؟ به نظرتان چه‌قدر این تصور حقیقی است؟ نه که بخواهم از

اومبرتو اکو نشانه‌شناسی است که با مهارت تمام واژه‌ها را به کار می‌گیرد. اولین آشنایی من با اکو برمی‌گردد به کتاب سفر با ماهی غزل‌آلا؛ مجموعه‌ای از یادداشت‌های پراکنده که طنز جذابی داشتند. بعد از آن فهمیدم اکو چندین رمان