-بهت که گفته بودم! نتوانستم به چشمانش نگاه کنم. نگاهم را برگرداندم به زمین. اما بلافاصله پشیمان شدم. به زحمت گفتم: «باید بریم.» ایستاده بود و خیال تکان خوردن نداشت. سر تکان داد و حرفش را تکرار کرد: «بهت گفته
تمام زورش را می‌زند که صداهای بیرونِ در را نادیده بگیرد. با خودش تکرار می‌کند که نباید اجازه بدهد چنین چیزهایی، سروصداهای معمولی که تمامی نداشتند، جلویش را بگیرند. به خودش یادآوری می‌کندکه نویسنده است و کار نویسنده نوشتن است.
نشست و خیره ماند به برگۀ توی دستش. سر بلند کرد و با تعجب شخص پشت میز را کاوید. سرش میان پرونده‌هایش، فارغ از جهان بود. قدری به جلو خم شد و گفت: «یعنی هیچ راهی نداره؟» مرد بدون این‌که
دل‌پیچه نفسش را بریده بود. چمباتمه زده بود گوشه‌ای و نمی‌دانست چه گلی به سرش بگیرد. در بد مخمصه‌ای گیر افتاده بود. بدون راه پس و پیش. اگر همان‌جا می‌ماند یحتمل از سرما قندیل می‌بست و از درد جان می‌کند.
هر ماجرایی با یک چیزی شروع می‌شود. جرقه‌ای که آتش می‌زند به خرمن زندگی یک کسی. این ماجرا هم با یک کتاب شروع شد. ف. عادت داشت کتاب قرض بدهد و قرض بگیرد. همیشه به نظرش عجیب بود که چرا
پروانه‌ها که ردیف شدند روی دیوار، عقب کشید و ایستاد به نظاره. دست‌ها را به کمر زده بود و با سر یک‌بری جزء به جزء کار را زیر پرتوهای تیرۀ روز وامی‌رسید. بالاخره انگار که رضایت داده باشد سری تکان
هوای ابری بود و بادی هم بود که خاک راه انداخته بود. ر. از ترس تشدید بیماری‌اش از خانه بیرون نیامد. می‌دانست این کار از جهاتی دیگر به ضررش تمام می‌شود اما ترجیح داد در خانه بماند عوض این‌که مجبور
گل‌ها را که گذاشت روی سنگ سرد یادش آمد باز تاریخ‌ها را عوضی گرفته. هوا سرد بود و آش رشته یا که لیوانی چای داغ می‌چسبید. نگاهش را گرداند میان جمعیتی که گم‌وپیدا بود دور گوری تازه. خبری از بلندگو
«خانم، حالتون خوبه؟» سرش را بلند می‌کند. می‌بیند گیج و منگ ایستاده وسط مغازه. سری می‌جنباند و راه می‌کشد سمت یخچال‌ها. دست‌ها را از جیب‌هایش بیرون می‌کشد. انگشتان لرزانش را به سمت درب یخچال می‌برد و هنگامی که خنکای درون
نشسته است و زور می‌زند داستانکی سرهم کند. اما عاجز و درمانده به جویدن ناخن‌هایش رو آورده. موسیقی در گوشش جریان دارد و به مغزش فشار می‌آورد. برشی از کیک محبوبش کنار دستش، در بشقاب چینی گل‌سرخ جا خوش کرده.
آخرین دیدگاه‌ها