چه کسی داستان را می‌گوید؟ | آشنایی با انواع زاویۀ دید و راوی در داستان

سومین نوع این راوی حالتی است که فقط آن‌چه رخ می‌دهد روایت می‌شود؛ از انگیزه‌ها یا احساسات و افکار کاراکترها چیزی روایت نمی‌شود. پس تا وقتی خودِ کاراکترها حرف نزنند ما نمی‌توانیم چیز بیش‌تری درمورد انگیزه‌ها و درونیاتشان بدانیم. این راوی حالتی نمایشی دارد و کم‌تر مورد استفادۀ نویسندگان قرار می‌گیرد.

مثال:

سیبِل که آزاد شده بود، بی‌درنگ به طرف سمتِ بازِ ساحل دوید و از آن‌جا قدم‌زنان به طرف چادر ماهی‌گیرها راه افتاد. فقط جلوِ یک قلعۀ شنی خیس و فروریخته ایستاد و پایش را در آن فرو کرد. چیزی نگذشت که محوطۀ مخصوص میهمانان هتل را پشت سر گذاشت.

نزدیک به دویست سیصدمتری راه رفت و سپس ناگهان راهش را کج کرد و دوان‌دوان به قسمتی که شن‌های نرمی داشت رفت. جلوی جوانی که به پشت دراز کشیده بود، رسید و درنگ کرد.

دختر گفت: «می‌خوای بری تو آب، باز شیشه ببینی؟»

جوان یکه خورد. یقۀ روپوش مخملی خود را با دست گرفت. روی شکم غلتید، حولۀ لوله شده‌ای از روی چشم‌هایش روی زمین افتاد و به سیبِل خیره شد.

-تویی، سلام، سیبِل.

-می‌خوای بری تو آب؟

جوان گفت: «چشم به راه تو بودم. چه خبر؟»

سیبِل گفت: «چی؟»

-می‌گم چه‌خبر؟ کی می‌آد کی می‌ره؟

سیبِل گفت: «بابام فردا با هواپیما می‌آد.» و به شن‌ها لگد زد.

جوان گفت: «به صورت من نپاش، بچه.» و دستش را به مچ پای سیبِل گذاشت. «خوب پس وقتش رسیده پدرت بیاد اینجا. من ساعت به ساعت منتظرش بودم. ساعت به ساعت.»

یک روز خوش برای موزماهی٫ جی‌دی‌سلینجر

مثال۲:

آقای سامرز سرفه‌ای کرد و به لیستی که دستش بود نگاه کرد و جمعیت به یک‌باره ساکت شد. او گفت: «همه آماده‌ان؟ خب حالا من اسم‌ها رو می‌خونم. اول، اسم سرپرست هر خانواده و بعد مردها میان و یک ورقه از توی جعبه در میارن. برگه‌ها رو همون‌جوری تا شده، توی دستتون نگه دارید و بهش نگاه نکنید تا همه ورقه‌هاشون رو بردارن. متوجه شدید؟»

مردم آن‌قدر این کار را انجام داده بودند که به این توضیحات اهمیتی نمی‌دادند. اکثراً ساکت بودند، لب‌هایشان را می‌جویدند و به اطراف هم نگاهی نمی‌کردند. آقای سامرز دستش را بالا برد و گفت: «آدامز.» مردی از بین جمعیت حرکت کرد و به جلو آمد. آقای سامرز گفت: «سلام استیو.» آدامز جواب داد: «سلام جو.» آن‌ها لبخندهای بی‌نمک و پر از استرسی تحویل هم دادند. سپس آقای آدامز دستش را به داخل صندوق سیاه برد و خیلی سریع برگشت سرجای خودش و کمی آن طرف‌تر خانواده‌اش ایستاد.

آقای سامرز گفت: «آلن… آندرسون…. بنتام.»

در ردیف آخر خانم دلاکروا به خانم گرویز گفت: «بین لاتاری‌ها چقدر زود اتفاق می‌افتن. آخریش انگار همین هفته گذشته بود.» خانم گریوز جواب داد: «آره خب، زمان سریع می‌گذره.»

لاتاری/ شرلی جکسون