گاه تنها راه صبوری است

امروز روز دوم است. از آن روزهایی که می‌خواهی بنویسی ولی انگار‌ کلمات فرار می‌کنند. مشکل نداشتن فکر و ایده نیست. مشکل ناتوانی در به بند کشیدنشان است. هر کلمه و حرف می‌شود یک ماهی. هرگاه گمان می‌کنم به چنگم افتاده و می‌توانم به بند قلم اسیرش کنم، تکانی می‌خورد، می‌لغزد، دهن کجی می‌کند و شناکنان در مارپیچ‌های صورتی مغزم دور می‌شود. نامش فلج قلم است. بهش خشک طبعی هم می‌گویند. می‌تواند هر اسم دیگری هم داشته باشد. می‌دانم که تنها علاجش صبوری است و من همچنان برای به بند کشیدن کلمات افسار گسیخته تقلا می‌کنم. می‌دانم بالأخره جرقه‌ای زده خواهد شد. می‌دانم باز کلمات روان خواهند شد. فقط باید صبوری کرد. باید صبور بود.