گاهی محرومیت به ز پاداش مداوم

گاهی پاداش دادن برای رفع اهمال کاری جواب می دهد، گاهی جواب نمی دهد. اگر قرار بود با پاداش دادن اهمالکاری و تنبلی تمام و کمال برود پی کارش که دنیا گلستان می شد. مسئله اینجاست که هر نسخه ای نه تنها برای همه جواب نمی دهد بلکه حتی برای یک فرد در هر زمانی پاسخگو نیست.

گاهی محرومیت بهتر و بیشتر از هر پاداشی جواب می دهد. هرچند که محرومیت یک جور تنبیه است ولی به نظر من بهتر از هر تنبیهی  کارساز است. در کارگاه نوجوان نافرمان هم این محرومیت از عامل لذت، به عنوان یک راه کنترل خوب معرفی شد.

تاثیر محرومیت را در همین دو روز به چشم خویشتن دیدم. چند وقتی بود که برنامه درسی ام با نوسانات جدی جلو می رفت. صبح ها می گذشت به نوشتن و به روز کردن سایت. خوب این کار مورد علاقه ام بود و درس خواند،… آخر چه کسی درس خواندن را ترجیح می دهد؟ معلوم است که نوشتنم کش می آمد و وب گردی های بیهوده ام صبحم را به فنا می داد. دیروز دیدم هیچ جوره نیم توانم سر برنامه درسی ام بمانم و اگر صبح را به نوشتن بپردازم باز درسم هم تا نیمه شب کش می آید و هم تهش به بودجه بندی نمی رسم. به جای نوشتن، درس خواندم. عطش نوشتن و خواندن دو خط داستان باعث شد کمتر سر درسم تعلل کنم و امروز وقتی همان راه را در پیش گرفتم، چشمم را به تمامی وسوه های موجود بستم و حالا چندین ساعت خالص در پیش رو دارم. از میانه صبح تا بعد از ظهر و بعد از آن آزادی.

درست است که اگر روز را با آن چیزی که خوشایند است شروع کنی اشتیاق میابی برای فائق آمدن بر کار های سخت پیش رو، منتها گاهی همان دستمایه وقت کشی می شود. نوشتن را کش می دادم تا به درس ها نرسم!

از آن طرف درس ها هم همه شان منفور نیستند. بینشان درس هایی هستند که مرا سر شوق می آورند. چرا از همان ها شروع کنم روزم را؟ برنامه هم هر چه زودتر تمام شود نوید رسیدن به فعالیت های لذت بخش بیشتر به گوش می رسد.

بلی محرومیت گاهی معجزه می کند.