کارآگاه مجرم کیست؟ + معرفی و بررسی یک نمونۀ داستانی

استفاده از این شیوه قدری خطرناک است. چرا؟ چون باید زاویۀ دید، نوع پرداخت، راوی و روایت طوری انتخاب شوند و سامان پیدا کنند که چه در طول داستان و چه در پایان، ذوق خواننده را کور کنند.

باید حواس‌مان باشد که قرار است چه زمانی و چطور به خواننده بگوییم که کارآگاه و مجرم یکی هستند. و این کاملا به نوع معمای داستان‌مان بستگی دارد:

۱.از همان اوایل داستان مخاطب بفهمد این کارآگاه مجرم است؛ مثل سریال دکستر.

۲. نزدیک به اواسط داستان مخاطب این حقیقت را کشف کند؛ مثل سریال موش (بررسی یک فقره کارآگاه مجرم |‌ جونگ بارام از سریال موش).

۳. هویت مجرم اصلی، که همان کارآگاه است، تا نزدیک به انتهای داستان پوشیده بماند و نقش غافل‌گیری نهایی را ایفا کند.

اگر قرار است از حالت سوم استفاده کنید، باید حسابی حواستان به راوی و روایت باشد. این‌طور نباشد از طریق مدل روایت به خواننده این را القا کنیم که هیچ فکر و سرنخی از او پوشیده نمانده و راوی با او صادق بوده و همه چیز رو با او درمیان می‌گذاشته. بعد آخر داستان بیاییم ضربه بزنیم که آری! این کارآگاه که راوی هم بود خودش مجرم است. (یکی از مواردی که در این زمینه حرص من را درآورد داستان بیمار خاموش بود. تعلیق و کشش خوبی داشت اما به‌نظرم این پلات توئیست را خوب از کار درنیاورد.)

در این حالت خواننده احساس می‌کند دستش انداخته‌ای. چون کلی نشانه بود که مطمئنش کند که این راوی که حالا کارآگاه هم هست، مجرم نیست. بعد یک دفعه میگویی نه این خودش همان مجرم است.

پس زمانی که می‌خواهیم از این شیوه استفاده کنیم که حالا یا راوی‌مان مجرم باشد یا این‌که در این مورد به‌خصوص کارآگاه، مجرم اصلی باشد، باید جوری سیر روایت را تنظیم کنیم که وقتی این حقیقت افشا می‌شود خواننده شوکه شود و از این شوکه شدن و کشف لذت ببرد. نه این که احساس کند دستش انداخته‌ایم و چیزهایی را عامدانه از او پنهان کرده‌ایم. منظورم این است  که از اساس چیزهای دیگری به او بگوییم و در انتها چیزهایی دیگر رو کنیم.

اگر منطق خاصی وجود نداشته باشد مخاطب گیج می‌شود که خب اگر این‌طور بود پس چرا آن‌طور شد؟ چرا این‌جا داشت این‌طور رفتار می‌کرد و این‌طور می‌گفت؟ باید حواسمان به این ریزه‌کاری‌های مربتط با انگیزه و منطق باشد.