چرا نثرمان تاب بر می دارد؟

دو سه روزی است که خواندن کتاب حق نوشتن جولیا کمرون را شروع کرده ام. در این مدت افسوس می خورم که ای کاش این کتاب را زودتر یعنی همان وقت هایی که تازه به نوشتن جدی فکر می کردم می خواندم چون به احتمال زیاد سبب می شد برای یادگرفتن نوشتن و شروع آن کم تر به در و دیوار بخورم! بیشتر قلم بزنم و کم تر حرص بخورم بابت نوشته هایی که به کمال نزدیک نیست.

متن زیر بخشی از این کتاب است:

ما می توانیم «طرح داستانی را از خودمان در بیاوریم» یا می توانیم «طرح داستانی را روی کاغذ بیاوریم». ما می توانیم «به چیزی فکر کنیم تا درباره اش بنویسیم» یا می توانیم درباره چیزی که به آن فکر می کنیم بنویسیم. ما می توانیم بخواهیم که خوب بنویسیم یا می توانیم به نوشتن آنچه می خواهد از طریق ما نوشته شود رضایت دهیم؛ خوب، بد، یا بی تفاوت.

بیشتر ما واقعاً می خواهیم فقط خوب بنویسیم. و به این دلیل است که عملِ نوشتن فشار زیادی به ما می آورد. ما از آن می خواهیم همزمان دو کار را انجام بدهد: با مردم ارتباط برقرار کند وهم زمان آنها را تحت تاثیر قرار بدهد. پس آیا این عجیب است که نثر ما زیر فشار انجام این وظیفه دوگانه تاب بر می دارد؟