چاه هنرمند | راهی برای رهایی از خشک طبعی در نوشتن
همۀ کسانی که دستی در نوشتن دارند با خشک طبعی مواجه می‌شوند. منظورم همان هنگامی است که آدم احساس می‌کند درونش خالی و تهی شده و هیچ چیزی برای نوشتن ندارد.
در پست فلج قلم یا خشک طبعی به نقل از کتاب نویسندگی خلّاق راه‌هایی برای رهایی از این موقعیت گفته بودم.
اینار می‌خواهم از کتاب حق نوشتن نقل کنم.
جولیا کمرون در بخشی از این کتاب می‌گوید که در وجود هر کسی یک چاه وجود دارد. حالا می‌توانیم آن را حوض یا هر گونه مخزن دیگری هم در نظر بگیریم. خلاصه اینکه یک مخزنی هست که پر است از شور و انگیزه و ما برای نوشتن یا خلق هر اثری از این مخزن تغذیه می‌کنیم. ولی اگر بهره‌کشی بالا برود و ما در ایام پیاپی بدون توجه به میزان ذخیرۀ باقی مانده به نوشتن ادامه بدهیم بالأخره یک جایی سوختمان تمام می‌شود و قلم و طبعمان خشک.
تصویرسازی حوض برایم جالب بود. اینکه فرض کنیم بالای سر یک حوض نشسته‌ایم و برای نوشتن از تویش ماهی صید می‌کنیم. خوب بالأخره ماهی‌هایش تمام می‌شود و ما میمانیم و حوض خالی.
کمرون می‌گوید باید قبل از خالی شدن این مخزن تغذیه‌اش کنیم و اگر اجازه بدهیم تا آخرین قطرأ آب چاه مصرف شود آن وقت خشک‌سالی گریبان گیرمان می‌شود.
حالا چاره چیست؟
کمرون پیشنهاد می‌کند که لااقل یک روز در هفته را به خودمان اختصاص بدهیم. یک روز برای قرار ملاقات با «هنرمند درون» و تغذیۀ مجددش. برای اینکه باز شور و انگیزه در رگ‌هایمان جاری شود.
در این روز به تنهایی به فعالیت مورد علاقه‌ات می‌پردازی. می‌تواند یک ساعت گوش کردن به موسیقی باشد، دو ساعت گز کردن خیابان‌ها، خرید کردن، فیلم دیدن، کتاب خواندن یا هر فعالیت دیگری که شما را سر حال بیاورد.
به شخصه این تجربه را داشته‌ام و خواندن این بخش از کتاب حق نوشتن چقدر برایم لذت بخش بود. بعضی روزها دلم می‌خواهد کتاب پشت کتاب بخوانم یا دست کشیدن از برنامه و کمی قدم زدن و سیر کردن آسمان حالم را خوب کرده. و همین کارهای ساده انگاری مخزن انرژی و انگیزه‌ام را پر کرده است.
خلاصۀ حرف کمرون این است که قبل از اینکه کفگیرتان بخورد ته دیگ و وجودتان خالی شود، انرژیِ از کف رفته را جایگزین کنید.
البته لازم به ذکر است که سوخت مصرفی حتماً لازم نیست مرتبط با موضوع نوشتۀ‌مان باشد. اصلاً بگذار دلت انتخاب کند. گاهی به آن نجوای درونی باید گوش کرد. بگذار آن «هنرمند» درون انتخاب کند که چه می‌خواهد.
دقیقا. واقعا این موضوع خیلی مهمه.
بله 🙂