نیمه شب

ساعت از یک نیمه شب گذشته بود. چشم از سقف برداشت و در جایش نشست.

رفت سر یخچال و بطری آب را برداشت. چند جرعه ای نوشید و بطری را گذاشت سر جایش.

در تاریک روشنای اتاق رفت به سمت پنجره. پنجره را باز کرد و هوای تازه را به ریه هایش فرستاد. پنجره را بست. دوای دردش همین هوای شبهنگام بود.

ژاکتش را به دوش انداخت و کلید را چرخاند تا قفل در را باز کند.

سرمای شبانه پیچید به دورش. ژاکت را پوشید و دگمه هایش را بست. سرمایی که در دمپایی ها خوابیده بود کف پای برهنه اش را کمی نیش میزد.

از ایوان پایین آمد و قدم در حیاط گذاشت. چشمانش را به روی مهتابِ نحیف بست و هوایی را که آمیخته به بوی شب بو ها و درخت یاس بود فرو داد.

بی خوابی حق داشت به کله اش بزند. آخر این هوا حیف نیست که از دستش بدهد؟

تا دم در قدم زد و قدم های را شمرد: یک، دو، سه… نوزده، بیست. سینه به سینه در ایستاده بود. عقب گرد کرد و راه رفته را برگشت.

تازه به قدم پانزدهم رسیده بود که چیزی به در کوبیده شد. در از بیخ و بن لرزید. از جا پرید و جریان خونش شدت گرفت. یکبار دیگر همان صدا و همان تکان خوردنِ در.

صدای ناله ای از پشت در بلند شد. پا تند کرد به سمت در. در را باز کرد. در باز نشد. در قفل بود. برگشت و به سمت در ورودی دوید. کلید را برداشت و در را باز کرد. تا زبانه از جا پرید در با فشار باز شد.

با دیدن آنچه پشت در بود از جا به عقب پرید.

مرد روی برانکارد بود و ملحفه ای سفید رویش. ملحفه گله به گله سرخ شده بود.

از صدای آژیرِ ماشین پلیس اهل محل خواب را رها کرده بودند و برای با خبر شدن از اتفاق ریخته بودند بیرون.

نور چراغ گردانِ ماشین پلیس و آمبولانس می پاشید به در و دیوار و در تاریک روشنای کوچه خودنمایی میکرد.

او بی حال گوشه ای نشسته بود. چشم دوخته بود به ملحفه خیس از خونی که داشتند با محتوایش سوار آمبولانسش می کردند.

چندین و چند بار جواب داده بود که نه مرد را می شناسد نه دیده که چه کسی یا کسانی به او حمله کرده اند.

مقتول یک شلوار جین به پا داشت و پیراهنی طوسی به تن که رویش یک ژاکت قهوه ای پوشیده بود. با دگه هایی که بسته نشده بودند.

او برای آخرین بار نگاهش را دیده بود. آخرین نگاهی به دنیا افتاده بود. او آخرین ناله هایش را شنیده بود. آخرین ناله هایی که از حلقومش بیرون آمده بود.

حالا هم چشم دوخته بود به یک جفت کفش مشکی که کفشان از زیر ملحفه دیده می شد.

در آمبولانس بسته شد. آمبولانس رفت و در تریکی نیمه شب از کوچه خارج شد.

اهالی محل یکی یکی بر میگشتند سر خانه و خوابشان.

به او  گفتند فردا برای تکمیل صورت جلسه باید برود کلانتری محل.

در بسته شد و او با حیاطی خون آلود و بوی یاس و شب بوها در تاریکیِ نیمه شب تنها ماند.