مروری بر کتاب وحشت در وست‌اند؛ یک اثر جنایی-گوتیک در لندن ویکتوریایی

بعد از ناهار به دفتر شرکت دانهیل در خیابان ریجنت سری زدیم و در آن‌جا آقای فیتزجرالد که هلمز را به‌خوبی می‌شناخت قطعۀ سیگاری را که به او نشان دادیم به‌دقّت آزمایش کرد، خنده‌ای سرداد و درحالی‌که سیگار را برمی‌داشت چشمک زد: «غلط نکنم این یکی از دستتان در رفته.»
هلمز این شوخی را نشنیده گرفت و به‌تندی پاسخ داد: «من می‌توانم بیست‌وسه نوع تنباکو را فقط از روی خاکسترشان از هم تمیز بدهم. اگر نامِ این یکی را هم به من بگویید بیست‌وچهارمین نوع در مجموعه‌ام خواهد بود.»
اسکاتلندیِ چشم‌آبی که هم‌چنان می‌خندید خم شد و سیگار را با دقّت نگاه کرد: «آی، آی، خب، این یک سیگار خارجی است امّا واردکننده‌اش را نمی‌شناسم.»
«-تا این‌جایش را که خودم هم می‌دانستم.»
«_واقعاً؟ خب، این موضوع محدودۀ جست‌وجوی‌مان را کوچک‌تر می‌کند.»
سیگار را بالا برد و آن را بو کرد: «با توجّه به عطر و نوعِ کاغذش باید هندی باشد.»
آن را بینِ انگشتان شست و سبابه غلتاند و به صدای کاغذش گوش داد. بعد میلی‌متر به میلی‌متر آن را به‌دقّت از نظر گذراند: «یک نوع سیگار برگ است. به مقطع مربعی‌اش نگاه کنید. مقدار لاذِقیّه در آن خیلی بالاست. باب دندانِ بروبچه‌های لشکرِ هندوستان است. این را که امتحان کردند دیگر حاضر نمی‌شوند چیز دیگری دود کنند. من یکی تحمّلش را ندارم امّا شنیده‌ام شما از این چیزها بدتان نمی‌آید.»
«-از این‌ها در انگلستان پیدا نمی‌شود؟»
«-نه آققای هلمز. بعید است بتوانید نظیرش را این‌جا پیدا کنید. همان‌طور که گفتم برای غیرنظامی‌ها خیلی تند است. بعضی از این افسرها وقتی به وطن برمی‌گردند چند بسته از این‌ها با خودشان می‌آورند چون می‌دانند این‌جا پیدا نمی‌شود.»
«-متشکرم آقای فیتزجرالد.»
«-قابلی ندارد آقای هلمز. این به پرونده‌ای مربوط می‌شود؟»
«-ممکن است آقای فیتزجرالد. ممکن است.»