مثلث نوشتن درمانی
برای بهره گرفتن از نوشتن به عنوان مکمل درمانی و یا مدد جستن از آن در راه توسعهٔ فردی، لازم است به ۳ نکته توجه کنیم:
۱.حوصله
۲.نوشتن
۳.مرور
حوصله
اول از هرچیز باید کمی صبر و حوصله داشته باشیم. خیلی وقت‌ها ما دنبال معجزه‌ایم. دنبال روشی که «پووم!» همه چیز را خیلی سریع به سامان برساند. ما نمی‌خواهیم وقت را هدر بدهیم. ما کلی مشغله داریم و وقتی برای این کارها نداریم.
رکن اصلی و پایهٔ هرکاری خرج کردن صبر و حوصله است و اگر نباشد کاری از پیش نمی‌رود و کار را رها می‌کنیم. برای پیگیری مداوم و رسیدن به نتیجهٔ مطلوب و نشت کردن اثر به زندگی روزمره نیازمند زمان است.
نوشتن
طبیعی است که وقتی پای نوشتن درمانی میان است قرار است کار با نوشتن پیش برود. لازم است که کمی حوصله به خرج بدهیم و دست به قلم شویم که اگر صبوری پیشه نکنیم از پس نوشتن و مقاومت‌های ذهنی برنمی‌آییم.
اینجا هدف از نوشتن برون‌ریزی و تفکر است و گاه مرور کردن و از زاویه‌ای نو نگریستن. حالا به هرقاعده‌ای که شد. هیچ هم مهم نیست که ارزش دارد یا کسی میلی به خواندنش پیدا می‌کند یا نه؟
نوشتن ما باید آزادنه، بدون فکر چندان و خالی از نقد و خودسرزنشگری باشد.
مرور
هدف از مرور در این مثلث به قصد ویرایش و بازنویسی نیست. فقط قرار است هرچه نوشته‌ایم را مرور کنیم. برای مرور هم محتاج صبریم. نکتهٔ مهم در مرور این است که بدون هیچ قضاوتی نوشته‌هایمان را مرور کنیم.
خوب است که نوشته‌هایمان را با ذکر تاریخ همراه باشد. در این صورت با یک نظراندازی نبض و ضربان احوالاتمان، در دوره‌ای که پشت سر گذاشته‌ایم دستمان می‌آید.
نیاز است که مرور هم خالی از انتقاد و خودسرزنشگری باشد. فقط باید مسیر را بررسی کنیم و ببینیم از کجا به کجا رسیده‌ایم؟ و بتوانیم احوالمان را در طول زمان مقایسه کنیم.
پس ۳ ضلع صبر، نوشتن و مرور، مثلث نوشتن درمانی را تشکیل می‌دهند.