مالِ من هست، مالِ من نیست

حس مالکیت نسبت به چیزی، وقتی ایجاد می شود که دیگران تو را مالکش خطاب کنند و بعد کم کم تو نیز. البته گاه قضیه معکوس است. مثل یک معادله برگشت پذیر.
زمانی یک چیز را نمی خواهی و آن قدر تو را مالکش صدا میزنند که یک جایی دیگر زبانت هم خلاف خواسته ات می چرخد.
یک وقت هایی هم یک چیز را اینقدر مال خودت صدا میزنی، تا کم کم توی دهان بقیه هم جا خوش کند.
حس مالکیت یک جورایی شبیه به وابستگی است و حتی شاید دلبستگی.
حس مالکیت اگر نباشد حتی اگر سند شش دانگ هم به نامت باشد، باز هم دلت را می زند.
شخصیت اصلی کتاب شطرنج با ماشین قیامت که به گمانم نامش موسی بود، به اجبار وانت پرویز و پست پخش غذا را به عهده گرفته بود. و از ترس ماندگار شدن وضعیت از حس مالکیت نسبت به وانت خودداری میکرد. در طی داستان اینقدر او را مالک وانت خطاب می کنند که بالاخره یک جایی زبان خودش هم خلاف خواسته اش چرخید. اینقدر گفتند ماشینت، که بالاخره گفت ماشینم.
کلمات قدرتمندند. قدرتشان را دست کم نگیریم.