قطره قطره جمع گردد

نوشتن سخت نیست. می دانم که نیست. فقط دلیل این پا پس کشیدن و دست دست کردن را خودم هم نمی فهمم. البته که هر کاری سختی های خودش را دارد ولی آیا سخت بودن دلیلی می شود برای پا پس کشیدن؟ هر کاری سختی دارد. فقط شاید به چشم من و تویی که بیرون از گودیم نیاید. شاید یک کسی آنقدر عاشق کارش باشد که سختی ها هم برایش شیرین شود. ولی همان عاشق هم یک روز هایی کلافه می شود و به زمین و زمان پیله می کند.

خرده عادت ها، ریز عادت، اثر مرکب، برنامه ریزی قدم به قدم و کلی کلمه و عبارت دیگر، همه شان حرفشان یکی است: برای اینکه در کاری موفق شوی، آن کار را خرد کن. تکه تکه کن، و بعد هر بار بخشی اش را به دوش بکش.

طبیعی است که وقتی هدف بزرگ باشد و مسیر طولانی کرک و پرمان بریزد و میدان را خالی کنیم. وقتی که هر روز به آن قله رفیع نگاه می کنی توی دلت خالی می شود و ذهنت عقب عقب می رود و مدام تکرار می کند که نمی شود. عمرا اگر بشود.

دیروز یک کتابچه میخواندم. برای کنکوری ها بود. کل کتاب داشت همین جمله را تکرار می کرد. اینکه موفقیت قدم به قدم بدست می آید نه یک شبه. نمی توانی بعد چند هفته یا چند روز درس خواندن تسلیم شوی و بگویی که من به هیچ جا نمی‌رسم و از پسش برنمی‌آیم.

باید یک عادت را، یک کار ساده را مدام و مدام تکرارش کنی تا نتیجه بدهد. یک روز بیشتر و یک روز کمتر فایده ندارد. سرعت ثابت. شتاب ثابت. رفته رفته کم کم سرعتت را زیاد می کنی. ولی اول کار نباید زیاد به خودت فشار بیاوری و بخواهی از همان اول اوج بگیری. و همچنین از همان روز اول نباید خودت را مقایسه کنی و بخواهی از عملکردت نتیجه گیری کنی که به مقصد خواهم رسید یا نه.

کتاب می گفت، هدف و دلیل داشته باش و هر روز مثل همان لاک پشت معروف قدم های ثابت بردار.

کار به ظاهر آسانی است ولی حقیقتا سخت است. فرض کن به مدت یکسال هر روز پنج یا مثلا هشت ساعت درس بخوانی. هر روز و هر روز و هر روز. این تکرار مکررات آدم را کرخت و سنگین می کند. آدم حوصله اش سر می‌رود. ظاهر امر ساده است ولی در عمل استقامت زیادی می طلبد.

یک چیز جالب دیگری که در آن کتاب خواندم این بود که همانطور که انجام دادن یکسری کارها و عادت ها می تواند ما را به موفقیت برساند، عادت کردن به انجام ندادنشان هم ما را به سمت شکست سوق می دهند. تا لنگ ظهر خوابیدن، زیادی آنلاین بودن، ته سریال ها را درآوردن، نق و ناله کردن، غرق خیال پردازی شدن و کلی کار دیگر. انجام دادن این کار ها آسان تر و ساده تر است. اصلا ما از آن ها فرار می کنیم و پناه می بریم به این ها. و همین ها فاتحه موفقیت مان را می خوانند.

به هر حال هر چیزی بهایی دارد. اگر خواستار هدفی هستیم باید رنج ها و مشقت ها را هم تاب بیاوریم. قطعا شیرینی وصال تمام این تلخی ها را می شوید و می برد.

البته مسئله همان تاب آوردن است. در مسیر ماندن خیلی سخت‌تر از شروع کردن است.