شاید بهتر است ساده‌تر باشیم

همۀ ما به دنبال چیزهای برتر هستیم. همیشه و همه جا به دنبال اخبار افرادی هستیم که برترند و استثناء هستند و چشم‌ها به دنبالشان است و تمام خواستار ما می‌شود همانندی با آنها.

درگیر کمال گرایی شده‌ایم و به دنبال دست یافتن به ایده‌آل‌هایی هستیم که متناسب با ما نیست و ما را دچار مصائبی می‌کند و وادارمان می‌کند نقش بازی کردن.

مگر عادی بودن و معمولی بودن چه بدی دارد؟

همین آدم‌های معمولی هستند که قهرمان‌ها یا ضد قهرمان‌ها را می‌سازند.

اگر این مردم عادی و معمولی نباشند جهان اصلاً وجود نخواهد داشت، چون آن‌هایی که معمولی نیستند به خاطر معمولی بودن معمولی‌هاست که غیر معمول حساب می‌شوند و دیده می‌شوند.

ولی ما تنها لحظه‌هایی از زندگی آدم‌های معمولی را که در آن لحظه خلاف معمول عمل کرده‌اند را دیده‌ایم.

ما می‌ترسیم از گم شدن و تنها شدن و دیده نشدن.

می‌هراسیم از اینکه عادی باشیم و حل شویم در خیل عظیم عادی‌ها.

می‌ترسیم از گمنام ماندن و دیده نشدن و در این بین کلی چیز دیگر را از دست می‌دهیم.

سادگیِ معمولی زیستن را، لذت بردن از طلوع و غروب و آسمان مهتابی و صدای کوبیده شدن امواج به صخره‌های ساحل و قدم زدن زیر باران و خیس شدن و کلی چیز دیگر که به خود حرامشان می‌کنیم تا چشم دیگران را در آوریم و خاص باشیم و یکتا و بی‌نظیر.

رفتارهای عادی و همیشگی و عشقی را که در زندگی‌مان جاری است نادیده می‌گیریم و به دنبال عشقی فانتزی و دور از دسترس زندگی حال و اکنون‌مان را نادیده می‌گیریم.

عشق در لحظه‌ها و در زندگی جاری است و ما عادت کرده‌ایم به دیدنشان و این عادت کردن و عادی شدن است که کار می‌دهد دستمان و می‌گردیم تا چیزی ناب بیابیم.

به لحظه‌ها دقت کنیم

به شادی‌های کوچک زندگی

چشم ها را باید شست جور دیگر باید زیست.