سعی بر نوشتن

هی می‌نویسم و پاک می‌کنم. این آه و ناله دارد. آن یکی خوب نیست. این یک جوری است، آن دو جوری است. وقتی کمال‌گرا سرک می‌کشد و فرمان را می‌کشد به سمتی دیگر، اوضاع بهتر از این نمی شود.

بهانه می‌گیری که اگرفلان موقعیت باشد مشکلم حل است، آسمان و زمین برایت جاده را هموار می‌کنند و تو چشم می‎‌دوزی به گوشه‌ای دیگر، انگشتت را نشانه می‌روی سمتش و باز گله میکنی. خلاصه اینکه بهانه‌ گیری‌های آدمیزاد انگاری تمامی ندارد.