سریال و تخمه
فکر میکنم سریال دیدن مثل تخمه خوردن است. اصلا شاید برای همین است که تخمه شکستن به همراه سریال دیدن اینقدر کیف دارد. البته به نظرم سریال دیدن مضراتی را هم به همراه دارد. اصلا بعضی وقت ها جز ضرر انگاری چیزی ندارد. گاهی اوقات سریال دیدن مثل یک طلسم، مثل یک نفرین می افتد به جانت.
البته سریال داریم تا سریال و سریال دیدن داریم تا سریال دیدن.
سریال ها از نظر من دو دسته اند:
دسته اول همان سریال هایی است که از تلوزیون پخش میشوند و تو هر بار باید منتظر بمانی تا نوبت بعدی برسد و قسمت بعدی اش پخش بشود. که در این جا صبر کردن و منتظر ماندن را یاد میگیری. خوبی هایی دارد خلاصه برای خودش.
و اما دسته دوم، این ها سریال هایی هستند که روی نوار های دیجیتالی اند مثلا در قالب دی وی دی و یا از اینترنت دانلودشان میکنی. حالا از طریق هر پلتفرم یا سایتی. کلا آن دسته از سریال هایی که همه قسمت هایشان در دسترس مخاطب است.
این ها، این سریال های دسته دوم مثل یک یوغ می افتند به گردنت. دیدن سریال هایی که دیدن قسمت بعدی اش این قدر زود امکان پذیر است و فقط این تویی و حجم بسته اینترنتت که تصمیم گیر است در مورد دیدن یا ندیدنشان. درباره همین سریال ها می خواهم حرف بزنم.دیدن این ها مثل خوردن تخمه است. چه ربطی دارد به تخمه خوردن؟ الان می گویم.
قبلاً ها یادم است هر وقت که اسیر و پایبند تخمه می شدیم و بلند شدن از پایِ بساطِ منحوسش سخت می شدمادرم به شوخی خنده می گفت: تخمه زن را طلاق میدهد!
قصه اش این بوده که خانمی مینشسته با خانم های همسایه، دم در به تخمه خوردن و غیبت و از این در و آن در حرف زدن.خلاصه اینکه گرفتار طلسم تخمه میشده و در پیِ “این یه دونه دیگه آخریشه” ساعت ها می نشسته ورِ دلِ همسایه هایِ عزیز و کارهای خانه می مانده زمین. بعد از مدتی با همسرش کارشان بالا میگیرد و به طلاق ختم می شود.
و حالا هم این سریال هایی که اینقدر نزدیکند که فقط کافی است بسته اینترنتت ته نکشد تا همه شان را یکجا ببلعی.
البته به نظرم آن ها تو را می بلعند. مثل بختک می افتند رویِ روزت و برنامه هایت. فقط وقتی پا میشوی که اضطراری در کار باشد. مثلا معده ات در حال هضم کردن خودش باشد، کلیه هایت به مرز انفجار برسند، باطری موبایل به ته برسد یا اینکه بزرگتری کسی از راه برسد و با اردنگی بَرَت گرداند سرِ کار و زندگی ات.
دیدن این سریال ها مثل تخمه خوردن است. آدم را طلاق میدهد.
آدم را طلاق میدهد از چه؟
از کار و زندگی، از برنامه ها، از گازی که کثیف مانده و ظرف هایِ تویِ سینکی که ازشان غافل مانده ای. تکالیف مدرسه تلنبار می شوند. بچه وَق می زند. همسر یا والدین گرامی نِق میزنند به جانت.
و تو در این باتلاق بی انتها( البته انتهایش قسمت آخر سریال است)، در تاریکی اش فرو می روی و دور می شوی از جهان خارج و هر بار دور شدن و بلند شدن از پایِ آن سریال کذایی اضطرابی است که دلت را به آشوب میکشد.
مثل همان تخمه ها، هی می گویی این دیگر آخرین قسمت است و بقیه اش را بعدا میبینم.
اعتیاد به این سریال ها واقعا خانمان سوز است!
اعتیاد اعتیاد است. فرقی ندارد از چه نوع باشد. هر چیزی که از حد بگذرد و به جای اینکه ما کنترلش کنیم، آن چیز کنترل ما را و راده مان را در دست بگیرد ، کارمان بالا می گیرد. تجربه کرده ام که می گویم!
البته مورد بالا در مورد بازی های ویدیویی، بازی های موبایلی و شبکه های بی انتهای مجازی هم صدق میکند.