رَدِّ خون

چادر را روی سرم میزان کردم. همین که آمدم نیت کنم و قامت ببندم، صدای در بلند شد. کسی در نمی زد. انگاری کسی می خورد توی در. رفتم جلوی در هال ایستادم و صورتم را چسباندم به توری. مامان هم آمد. صدا طوری بود که انگاری یک کسی بی حال است و تلو تلو خوران در را دست آویز گرفته تا قدم بردارد و مدام ناخواسته، در تکیه گاهش می شود و زیر فشارش صدایش در می آید. چادرم را کشیدم روی سر مامان و عقبکی از زیرش در آمدم. مامان در توری را باز کرد و رفت توی حیاط. هنوز روی ایوان بود که همسایه دست چپ درشان را باز کرد و صداهایی نا مفهوم آمد. من برگشتم تو و مامان رفت توی تاریک روشنای حیاط سر وقت سبزی هایی که گذاشته بود تا خشک بشوند.

جلوی در ِحیاط را پتو هایِ روی بند گرفته بودند و آن طرف حیاط سایه افتاده بود. زورِ آن تک چراغ نمی رسید تا کل حیاط را روشن کند.

مامان سبزی ها را آورد تو و قبل از اینکه دست هایش را بشوید گفت: «یه نفر چاقو خورده. داشته درمونو میزده. بغلیه در رو براش باز کرده. پسرش داشت می گفت چراغارو خاموش کنین. بعد هم بهش می گفت چرا ایستادی فقط خوردی؟ بعد به باباش گفت که کمک کنه بذارنش توی ماشین تا سریع فراریش بده.»

کمی جوّ خانه ملتهب شد. مامان زنگ زد به بابا و جریان را گفت. بابا هم مغازه را زودتر بست و برگشت خانه.

رسیده نرسیده شلنگ را کشید تا دم در و در تاریک روشنای کوچه مشغول شستن در شد. مامان همین که عقب آمد پشت در را دید. بالای در جای دست های خونی بود و خونی که شُرّه کرده بود.

دست گرفته بوده تا بیاید تو. بابا هرچه می شست خون ها پاک نمی شد. خون ها خشک شده بودند.

پسرِ بغلیه آمد. یعنی برگشت. مامان تعریف کرد که گفته به سختی توانسته برساندش بیمارستان چون ضارب ها و عده ای دیگر راه را بسته بودند و ماشین ها را می گشته اند. گفته بود که ماشین و صندلی های عقب پر از خون شدند.

گویا این مسدوم در همین پارک ته کوچه با کسی درگیر می شود و آن هم می رود و سه نفر دیگر را می آورد و میریزند سرش. می گفت آن قدر خون ازش رفته که گمان نمی کند زنده بماند.

دو سه ساعت بعدش چند ماشین گشتی رد شدند و صدای آژیر هاشان ریخت توی خانه.