درگیر ساعت نباش

دیشب که برای مشاورم گزارش کار فرستادم از ساعت های ثبت شده جا خورد. گفت: زیاد در بند ساعت نباش. 12:52؟

راستش به گمانم دچار سوء تفاهم شده بود. توضیح دادم که تایمر خودش زمان را برایم محاسبه می کند. ولی فکر کنم قانع نشد. چون توصیه کرد بیشتر درس بخوانم.

می دانم منظورش چه بوده. قبلاً ضربه این کار را خورده‌ام. اینکه درگیر محاسبه ساعت بشوی یا اینکه منتظر رند شدنش بمانی. این شیوه ای زیرکانه برای طفره رفتن است.

به هر حال آن جمله «زیاد در بند ساعت نباش» از دیشب ذهنم را درگیر کرده. واقعاً گاهی چنان به فرع و حاشیه می چسبیم که اصلاً یادمان می رود چه باید می‌کردیم؟ و همان طور که چند خط پیش گفتم بهترین دست آویز است برای وقت کُشی.

وسط این فکرکردن ها بود که یاد یک داستانی افتادم. اگر اشتباه نکنم در کتاب جزء از کل بود. شخصیت اصلی تنها پندی که از پدرش آموخته بود این بود که با شکستن ساعت قدر و منزلت خودش را نشان بدهد. مشخص است که منظور شکستن حقیقی ساعت نیست. منظور این بود که مثلاً به جای اینکه بگوید ساعت ده و نیم می آیم، بگوید ساعت ده و سی و سه دقیقه می آیم!

البته که من از این هدف ها نداشتم. من فقط تا می دیدم که ذهنم سبک شده و آماده است برای درس خواندن، یا اگر الان شروع نکنم معلوم نیست کِی شروع کنم، در هر ساعتی که بود شروع می کردم. حالا می خواست دو دقیقه به پنج باشد یا هشت دقیقه به یک!

شاید بهتر باشد درگیر اینکه ساعت چند است نشوم. مثل آن شخصیتی که حتی اسم کتابش را یادم نمی آید! اصلاً تصور درستی از زمان نداشت. ساعت برایش مفهومی بیگانه بود.

پس از این پس زمان سنج را کوک می کنیم بدون توجه به اینکه الان ساعت چند است و آن موقع که تمام بشود ساعت چند شده است.

در هر کاری این موضوع نکته مهمی است. اینکه به جای نشستن و شمردن دقیقه ها یا منتظر رند شدن ساعت ماندن، خودِ کار را انجام بدهیم. حالا ممکن است کمی بیشتر یا کمتر مشغولش باشیم ولی نباید راه را برای اهمال کاری باز کرد.

مشخص کردن یک بازه زمانی مشخص و حالت ضرب العجل بخشیدن به آن موثر و سودمند است.

روش هایی مثل پومودور هم کار سازند. منتها گاهی باید بی وقفه روی موضوعی کار کنی. گاه فرصت کم است، احتمال می رود هر آن بزنید زیر کار و برنامه تان، یا با هر بار بلند شدن از سر کار تمرکزتان از دست می رود. در این شرایط بهتر است کمی به خودمان سخت بگیریم. مثلاً من می دانم که اگر از سرِ فلان درس یا کار عملی که حسابی برایم منفور است! و حالش را ندارم بلند شوم احتمال برگشتنم خیلی کم است. پس به خودم فرصت نمی دهم. سر خودم را گول می مالم که فقط دو خط دیگر. فقط یکی دو صفحه. ببین تا پایان فصل چیزی نمانده.

البته که روش خرد کردن زمان روشی کارآمد است و باعث می شود حجم کار نترساندمان و آن وسط هم یک نفسی بکشیم.

می توان تمرکز را گذاشت روی حجم کار. باید امروز مثلا این مقاله را پنج صفحه جلو ببرم. یا این بیست صفحه را بخوانیم.

می توانید هم نه حواستان را روی حجم بگذارید نه روی زمان. به این صورت که زمان سنج را تنظیم می نمایید و بعد بدون توجه به اینکه چقدر از زمان گذشته تا شنیدن زنگ هشدار به کار ادامه بدهید.

برای اینجور کار ها می شود کلی راه حل و ترفند ساخت. در فضای وب پر از ترفند های مختلف است.

ترفند شما چیست؟ اصلاً نظر شما چیست؟ باید درگیر ساعت شد یا نه؟