خانم دارابی

کلاس دوم ابتدایی یک معلمی داشتیم به نام خانم کیانی. معلم بدی نبود. خوب بود. کلاسمان طبقه پایین بود. نمی‌دانم چرا کلاسمان را جابجا کردند و رفتیم طبقه بالا. از همان وقت بود که تغییرِ رفتارِ خانم کیانی تازه به چشممان آمد. خلقش تنگ بود و بهانه می‌گرفت. دست بزن نداشت اما پیدا کرد و نمودش را در کلاس طبقه بالا دیدیم. به هر بهانه‌ای بچه‌ها را تنبیه می‌کرد. یکی مشقش ناقص بود، یکی ولی‌اش برگه امتحانش را امضا نکرده بود. خلاصه همیشه یک بهانه‌ای بود تا چند نفر را ردیف کند و با آن خط‌کش چوبی دست‌هایشان را سرخ کند. انگاری که داشت انتقام تمام دردهای زندگی‌اش را می‌گرفت.

حدود نیم سال با او کلاس داشتیم و دیگر نیامد. چند روزی را بی‌معلم بودیم و بعدش خانم دارابی آمد. آن قدر خوب بود که همه‌مان عاشقش شدیم. برایمان نقاشی‌های بامزه می‌کشید و هروقت که درس تمام می‌شد باقی زنگ را به خیال پردازی می‌پرداخیتم. برایمان از این در و آن در حرف می‌زد. برایمان خیال می‌بافت و تنمان می‌کرد. پیش گویی می‌کرد که ده سال بعد هر کداممان را کجا و چگونه می‌بیند. قصه‌هایش را دوست داشتیم.

آن قدر دوستش داشتیم که برای تنبیه کردنمان کافی بود کم محلی کند. حاضر بودیم هر کاری کنیم تا آشتی کند.

یک روز خانم کیانی آمد مدرسه به دیدنمان. مدرسه‌مان غیرانتفاعی بود و معلم‌ها غالباً جوان و تازه کار. کل کلاسمان فکر کنم ده نفر بود. خانم کیانی آمد و برایمان شکلات آورد. چهره‌اش پشیمان بود. بچه بودیم. با دیدن شکلات‌ها و قیافه مظلومش یادمان رفت درد خط‌کش‌هایش را.

نمی‌دانم از کجا بود که فهمیدم بیمار بوده. برای همین کلاس و مدرسه را رها کرد. انگاری رفته بوده پیِ درمان. خانم دارابی هم فقط همان یک نیم سال توی مدرسه‌مان بود. بعدش رفت. سال بعد آمد و بهمان سر زد. همه‌مان گریه می‌کردیم. معلوم است که ترجیح می‌دادیم او معلم‌مان باشد نه خانم نادکی که مدام می‌زد توی ذوقمان.

معلم‌ها تاثیر زیادی روی روند شکل گیری شخصیت دارند. چون مدرسه اولین نمونه کوچک و آزمایشی از جامعه است. اگر در مدرسه هیچ مقبولیتی کسب نکنی باورت می‌شود که در هیچ جای این جامعه جایی نداری، چون نماینده‌هایش تماماً تو را طرد کرده اند. کاش همه معلم‌ها مثل خانم دارابی بودند. آنقدر نزدیک به بچه‌ها که یک بی‌محلی برای‌شان بزرگ‌ترین تنبیه باشد.

عکس زیر یادگاری خانم دارابی است.