برای نوشتن خودت را شرطی کن

گاهی وقت‌ها نوشتن سخت می‌شود. در این جور وقت‌ها میل نوشتن در ما هست و سرمان پر از کلمه‌هایی است که ورجه وورجه می‌کنند، اما انگار توان به بند کشیدنشان را نداریم. و یا آن حس و حالی که باید داشته باشیم را از دست داده‌ایم.

نوشتن بیشتر از اینکه یک کار ذوقی و وابسته به حس و حال باشد، یک مهارت است. پس در هر حالت و وضعی می‌توان نوشت. فقط گاهی عادت‌هایمان بهم می‌ریزند.

برای اینکه نوشتن به بخشی ثابت از زندگی‌مان تبدیل بشود لازم است که خودمان را شرطی کنیم.

فقط کافی است یک وقت مشخص را اختصاص بدهیم به نوشتن و یا اینکه خودمان را مجبور کنیم قبل از هرکاری قدری بنویسیم. می‌‎خواهم درس بخوانم؟ بگذار پیش از آن یک صفحه‌ای بنویسم. کتری را گذاشته‌ام تا آب جوش بیاید؟ در این فاصله می‌شود چند خطی را سیاه کرد. می‌خواهم درس بخوانم و ذهنم تمرکز لازم را ندارد؟ می‌شود قبل از آن کمی نوشت.

اینطور عادت می‌کنیم که به وقت نگرانی و کلافگی به ‌جای اینکه دور خودمان بچرخیم چند خطی بنویسیم.