ایده آلی که در دسترس نیست

روزی روزگاری، در زمان های دور یک کرگدن زندگی میکرد.

یک کرگدن بزرگ و چاق که نه قوی بود و نه چندان زیبا.

نه همبازی داشت نه دوستی داشت.

کرگدن ناراحت بود. غصه می خورد.

یک روز که رفته بود بیرون و داشت همین طوری ویترین مغازه ها رو نگاه میکرد، چشمش افتاد به عکس یک اسب تک شاخ. اون اسب زیبا بود و قوی. 

کرگدن یک نگاه به خودش تو شیشه مغازه انداخت و به هیکل چاق خودش نگاه کرد و غصه خورد

«کاش من هم مثل اون اسبه قوی و زیبا بودم»

یکهو یک چیزی دید.

شاخی که داشت شبیه شاخ اون تک شاخ بود. تو شیشه به شاخ اون اسبه نگاه میکرد بعد به شاخ خودش.

اون روز کرگدن اون عکس رو خرید و با خودش برد خونه. اون رو چسبوند به دیوار. بازی و تفریح رو گذاشت کنار و شروع کرد به ورزش. مدام به اون عکس نگاه میکرد و به شوق رسیدن به اون روزی که شبیه عکس بشه بیشتر ورزش می کرد.

شب و روز گذشت. فصل ها عوض شدن. سالها یکی یکی گذشتن.

افسانه ها میگن اون کرگدن هنوز داره میدوه و ورزش میکنه، روی تردمیل آرزوهاش، تا به یه اسبِ تک شاخ تبدیل بشه.

تسلیم نشدن خوب است.

ادامه دادن و جنگیدن عالی است.

ولی یک «ولی» این بین هست. آن خواسته، هدف، آرزو یا هرچه که داریم برایش خونِ دل میخوریم، آیا نباید معقول باشد و قابل دسترس؟

آری درست می گویی. جهان اینقدر عظیم است و پر رمز و راز که گاه در زندگانی به جاهایی می رسی که حیرت زده فقط میتوانی بگویی «خوابش را هم نمی دیدم».

ولی بیا به یک توافقی برسیم، که این کرگدن هر چه قدر هم که خودش را زجر بدهد، تهش، آخر سر به یک اسب تک شاخ تبدیل نمی شود. شاید بتواند کمی شبیهش شود، ولی هیچگاه به یک تک شاخ بدل نخواهد شد. فقط بدلی است از یک اصل.

شبیه همان کلاغی که میخواست شبیه کبک شود و شروع کرد به تقلید از او راه رفتن.

گاه آن قدر آن ایده آل از تو دور است که حتی فکر و خیالش و تلاش برای رسیدن بهش نه تنها  انگیزه دهنده و مسرت بخش نیست که حتی زجر آور هم هست. چون هرچه میروی نمیرسی.

 برخی از امید ها، آنهایی که واهی هستند به همان قدرت حیات بخشی امید های خوب، می توانند کشنده باشند. امیدوار بودن مثل بریدن بند هایی که دور دستان پیچیده بوسیله چاقویی تیز است.باید حواسمان باشد که لبه تیز چاقو دست خودمان را نبرد.