اول تیتر!
در بین تمرین های نویسندگی تیتر نویسی (تیتر بازی) برایم جذابیت خاصی دارد.
در این تمرین قرار است که بنشینی و توی صفحه انواع و اقسام تیتر هایی که به ذهنت می رسد را یادداشت کنی. مهم نیست که برای چه متنی به کار می آید. فرض کن یک لیست از تیتر های مختلف را باید ارائه بدهی. هر چه به ذهنت رسید را بنویس.
حتی می توانی از نقیض تیتر های معروف استفاده کنی. مثلا من برای نقیض شازده کوچولو نوشتم شازده بزرگ. اصلا می توانیم با کلمه شازده بازی کنیم و به جایش مثلا کلمه گدا یا ندار یا اصلا رعیت را بگذاریم.
یکی از تمرین های دیگری که با این تیتر نویسی می توان کرد این است که برای هر تیتر یا هر کدامشان که دوست داشتی چند خط یا یک پاراگراف بنویسی.
پیرو خلق تمرین های من درآوردی رسیدم به «اول تیتر». اول یکی از آن تیتر های لیستی که نوشته ام را انتخاب می کنم و بعدمی نشینم تا برایش یک متن بنویسم.
درست مثل این می ماند که برای یک دگمه کت بدوزیم!
خلاصه اینکه تمرین جالبی می شود. قبلا یکی از نوشته هایی که در طی این تمرین نوشته بودم را منتشر کرده ام.(نویسنده ای که کلمات را گم کرده بود)
البته قرار نیست هرچه می نویسیم شاهکار های ادبی باشند.
به نظرم هدف باید قلقلک دادن قوه خلاقیت باشد. نه دستیافتن به یک متن بی نظیر در طی تمرین.
البته لا به لای تمرین ها می شود نوشته خوب پیدا کرد. ولی اینکه انتظار داشته باشی تمرینی که هنوز شروعش نکرده ای یک خروجی عالی بدهد یا اینکه همیشه نتیجه های درخشانی داشته باشد، مانع کار می شود.
همین انتظار زیادی قبل از شروع کار است که دست و پای آدم را می بندد و باعث می شود آدم دست و دلش به نوشتن نرود.
هدف اصلی تمرین تقویت مهارت است.