اول تیتر!

در بین تمرین‌های نویسندگی تیتر نویسی (تیتر بازی) برایم جذابیت خاصی دارد.

در این تمرین قرار است که بنشینی و صفحهرا با انواع و اقسام تیترهایی که به ذهنت می رسد پر کنی. مهم نیست که برای چه متنی به کار می‌آید. فرض کن یک لیست از تیترهای مختلف را باید ارائه بدهی. هر چه به ذهنت رسید را بنویس.

 حتی می‌توانی از نقیض تیترهای معروف استفاده کنی. مثلاً من برای نقیض شازده کوچولو نوشتم شازده بزرگ. اصلاً می‌توانیم با کلمه شازده بازی کنیم و به جایش مثلاً کلمه گدا یا ندار یا اصلاً رعیت را بگذاریم.

یکی از تمرین‌های دیگری که با این تیتر نویسی می‌توان کرد این است که برای هر تیتر یا هر کدامشان که دوست داشتی چند خط یا یک پاراگراف بنویسی.

پیرو خلق تمرین‌های من درآوردی رسیدم به «اول تیتر». اول یکی از آن تیترهای لیستی که نوشته‌ام را انتخاب می‌کنم و بعد می‌نشینم تا برایش یک متن بنویسم.

درست مثل این می‌ماند که برای یک دگمه کت بدوزیم!

خلاصه اینکه تمرین جالبی می‌شود. قبلاً یکی از نوشته هایی که در طی این تمرین نوشته بودم را منتشر کرده‌ام.(نویسنده ای که کلمات را گم کرده بود)

البته قرار نیست هرچه می‌نویسیم شاهکارهای ادبی باشند.

به نظرم هدف باید قلقلک دادن قوۀ خلاقیت باشد. نه دست یافتن به یک متن بی‌نظیر در طی تمرین.

البته لا‌به‌لای تمرین‌ها می‌شود نوشتۀ خوب پیدا کرد. ولی اینکه انتظار داشته باشی تمرینی که هنوز شروعش نکرده‌ای یک خروجی عالی بدهد یا اینکه همیشه نتیجه‌های درخشانی داشته باشد، مانع کار می‌شود.

همین انتظار زیادی قبل از شروع کار است که دست و پای آدم را می‌بندد و باعث می‌شود آدم دست و دلش به نوشتن نرود.

هدف اصلی تمرین تقویت مهارت است.