از نوشتن تا عمل کردن

دیشب یک تجربه نو داشتم و پایبندی تمام و کمال به اولویت بندی را رعایت کردم. معمولاً یک چک لیست از کارهایی که در روز می خواهم انجام بدهم آماده می کنم ولی اینکه این کارها به چه ترتیبی انجام بگیرند خیلی مشخص نبود. نهایتاً دو سه کار اول تکلیفشان معلوم بود و ما بقی را علی الله جلو می رفتم. هر کدام را هر وقت که شد. گاهی به هر کاری یک نوکی می زدم و وجدان خودم را راحت می کردم که بالاخره این کار را کمی پیش بردم و از توی چک لیست خطش می زدم. حالا چه فرقی می کرد که فقط دوخط از آن مقاله را نوشته ام یا نیم صفحه از این کتاب را خوانده ام؟ مهم این بود که به برنامه ام پایبند بودم. کیفت را فدای کمیت می کردم.

تازه مسئله مهم این بود که «حسش نبود». پس برود برای وقتی که حسش آمد!

ولی حسش قرار بود کی بیاید؟

دیروز نشستم و تمام موارد را اولویت بندی کردم. یک صدایی مدام توی سرم می گفت که شاید کار پیش بینی نشده ای پیش بیاید. شاید نتوانی. اصلاً از کجا معلوم که صبح برسی تمام آن موارد را انجام بدهی که ظهر بخواهی به این ها برسی؟

بی توجه به نق و ناله های درونی براساس یک محاسبه فرضی همه را مرتب چیدم. قرار بود فقط نوبت هرکدام که رسید روی همان تمرکز کنم. راستش گذراندن صبح کمی سخت بود و ظهر هم مقاومت تشدید شد. ولی وقتی که من هم متقابلاً مقابله کردم تنش ها کمتر شد.

سخت بود که بی توجه به حس و حالم کاری انجام بدهم، به این فکر نکنم که الان می توانم از پسش بربیایم یا نه. ولی حس خیلی خوبی داشت وقتی که شب یک ساعت زودتر از وقت معمول به پایان چک لیست رسیدم و توانستم با ذهنی آرام گرفته بخوابم. صبح هم بیدار شدن و بیدار ماندن راحت تر بود.

برای امروز هم چک لیست را به همان منوال چیدم. گزینه‌ها را کمی جابه‌جا کردم و طبیعتاً بخشی از تکالیف با دیروز متفاوت است.

در این روزها فهمیده ام که نوشتن از چیز هایی که دغدغه مان است چه قدر مفید و کارساز است. قبلاً یک چیز هایی می خواندم و تا حد و حدودی یادم می ماند ولی در زمینه عمل کردن و پایبندی لنگ می زدم.

نوشتن و برای دیگران نوشتن باعث می شود مفاهیم نفوذ عمیق تری در ذهنمان داشته باشد. بیشتر درکشان کنیم و به عمقشان پی ببریم.

نوشتن انگاری ما را به عمل کردن نزدیک تر می کند.