از نوشتن تا عمل کردن

دیشب یک تجربه نو داشتم و پایبندی تمام و کمال به اولویت بندی را رعایت کردم. معمولاً یک چک لیست از کارهایی که در روز می‌خواهم انجام بدهم آماده می‌کنم ولی اینکه این کارها به چه ترتیبی انجام بگیرند خیلی مشخص نبود. نهایتاً دو سه کار اول تکلیفشان معلوم بود و ما بقی را علی‌الله جلو می‌رفتم. هر کدام را هر وقت که شد. گاهی به هر کاری یک نوکی می‌زدم و وجدان خودم را راحت می‌کردم که بالاخره این کار را کمی پیش بردم و از توی چک لیست خطش می‌زدم. حالا چه فرقی می‌کرد که فقط دو خط از آن مقاله را نوشته‌ام یا نیم صفحه از این کتاب را خوانده‌ام؟ مهم این بود که به برنامه‌ام پایبند بودم. کیفت را فدای کمیت می‌کردم.

تازه مسئله مهم این بود که «حسش نبود». پس برود برای وقتی که حسش آمد!

ولی حسش قرار بود کی بیاید؟

دیروز نشستم و تمام موارد را اولویت بندی کردم. یک صدایی مدام توی سرم می‌گفت که شاید کار پیش بینی نشده‌ای پیش بیاید. شاید نتوانی. اصلاً از کجا معلوم که صبح برسی تمام آن موارد را انجام بدهی که ظهر بخواهی به این‌ها برسی؟

بی‌توجه به نق و ناله‌های درونی براساس یک محاسبه فرضی همه را مرتب چیدم. قرار بود فقط نوبت هرکدام که رسید روی همان تمرکز کنم. راستش گذراندن صبح کمی سخت بود و ظهر هم مقاومت تشدید شد. ولی وقتی که من هم متقابلاً مقابله کردم تنش‌ها کمتر شد.

سخت بود که بی‌توجه به حس و حالم کاری انجام بدهم، به این فکر نکنم که الان می‌توانم از پسش بربیایم یا نه. ولی حس خیلی خوبی داشت وقتی که شب یک ساعت زودتر از وقت معمول به پایان چک لیست رسیدم و توانستم با ذهنی آرام گرفته بخوابم. صبح هم بیدار شدن و بیدار ماندن راحت‌تر بود.

برای امروز هم چک لیست را به همان منوال چیدم. گزینه‌ها را کمی جابه‌جا کردم و طبیعتاً بخشی از تکالیف با دیروز متفاوت است.

در این روزها فهمیده‌ام که نوشتن از چیزهایی که دغدغه‌مان است چه قدر مفید و کارساز است. قبلاً یک چیزهایی می‌خواندم و تا حد و حدودی یادم می‌ماند ولی در زمینه عمل کردن و پایبندی لنگ می‌زدم.

نوشتن و برای دیگران نوشتن باعث می‌شود مفاهیم نفوذ عمیق‌تری در ذهنمان داشته باشد. بیشتر درکشان کنیم و به عمقشان پی‌ببریم.

نوشتن انگاری ما را یک قدم به عمل کردن نزدیک‌تر می‌کند.